“Iu luta që të vinin, e çuam babin me batanije në spital”, rrëfimi prekës i Erjona Rusit për përballjen me sistemin shëndetësor

Moderatorja, Erjona Rusi, ka ndarë një prej përvojave më të dhimbshme të jetës së saj në episodin e fundit të këtij sezoni televiziv, ku këtë herë ajo u ul vetë në karrigen e të ftuarës.

E intervistuar nga kolegu Arjon Muça, Rusi rrëfeu me lot në sy momentin kur u përball me një situatë të padrejtë dhe çnjerëzore, teksa kujdesej për të atin e sëmurë.

Përmes një dëshmie të sinqertë dhe të ngarkuar emocionalisht, ajo tregoi vështirësitë që ka kaluar për të siguruar trajtimin mjekësor që i takonte të atit dhe për të përfituar ndihmën shtetërore minimale, që shpesh kthehet në një sfidë të vështirë për familjet shqiptare në nevojë.

“Kam një kujtim shumë të keq që lidhet me sëmundjen e babit, më është ngulitur shumë thellë, momenti më i vështirë si qenie njerëzore dhe që ka të bëjë edhe me politikat e këtij shteti me faktin se sa social ka qenë shteti shqiptar.

Njerëzit e paralizuar apo me aftësi ndryshe përfitojnë kemp, një shumë qesharake, por që të përfitosh kempin duhet që pas një viti të bëhet një rikontroll, mjekët e kempit duhet të vërtetonin që i sëmuri vazhdon të jetë i sëmurë dhe unë i jam lutur, po lutur atyre mjekëve që të vinin ta shihnin babin tek shtëpia, unë sa kisha marrë një makinë të vogël dhe u thashë ju marr unë me makinë dhe hajdeni shiheni se babin s’e lëvizim dot, nuk erdhën, do ta sillni këtu thanë, unë me mamin dhe vëllanë e kemi marrë babin me batanije se nuk e ngrinim dot, e kemi futur në makinë që ta shihnin mjekët dhe të merrnim kempin pastaj ne.

Po e di ç’ndjesi e ndyrë dhe e poshtër njerëzore është ta shohësh të afërmin tënd në atë gjendje? Isha shumë e vogël, të isha kjo Erjona që jam sot përpara atyre mjekëve, ata do ta harronin, unë kurrë s’do ta bëja, jo vetëm nga ana ekonomike se sot jam më mirë, por namin do të bëja.

Ishte edhe një rast kur isha në spital, isha gati t’i fusja thonjtë në fyt një mjeku se e hoqi nga reanimacioni dhe e çoi në dhomë se s’kishte marrë lekët, si mund të luash me jetët e njerëzve se s’ke marrë lekët, mbase emrat mund t’i kem harruar, por i mbaj mend, s’dua t’i takoj, kam urrejtje shumë, nuk janë të gjithë mjekët kështu. Kam pasur eksperienca të tmerrshme me babin dhe mjekët”.

Dëshmia e saj vjen si një thirrje publike për më shumë humanizëm, përgjegjësi dhe ndërgjegjësim ndaj sistemit shëndetësor, që shpesh u lë njerëzve më të pambrojtur vetëm dhimbjen dhe pengun.