Monika Salihu shpërthen në lot teksa tregon për fëmijërinë e vështirë e deri te sëmundja e vëllait: E pashë vdekjen me sy

Spektakli i natës së djeshme (e hënë) në Big Brother VIP Kosova 2 u shoqërua me përplot ngjarje.

Një rrëfim emocional u bë nga sportistja e këngëtarja Monika Salihu për fëmijërinë e vështirë.

Ajo zbuloi shumë nga jeta kur ishte e vogël, fillimisht nga problemet e babait si një sportist i dalluar në atë kohë e deri te sëmundja e vëllait, në një moshë të re.

Mes lotësh, Salihu ka rrëfyer çdo detaj si dhe për vendimin që mori për të falur namaz.

Rrëfimin e plotë të Monikës jua sjellim më poshtë:

Çika e një legjende të gjallë të papërsëritshme të Shqiptarisë, sportistit të shekullit, jam e vitit 1984, bash vitit kur babai im e ka marrë medaljen olimpike. Fama e tij në atë kohë ka qenë më e lartë se qielli, është njohur Monika qysh në bark të nënës.

Siç më tregojnë xhaxhallarët e mi, kur e ka kuptuar që jam çikë, qenka pas hidhëruar babai. Sot e asaj dite më thotë sa shtatë djem. Edhe nëna siç e përshkruan e ka pasur të vështirë me mua, kam qenë në ato fazat që edhe ata si çift kanë pasur problemet e tyre.

E mbaj në mend veten që më ka marrë në çdo vend, mandej kur u bëra katër vjeçe e gjysmë u bëra me vëlla, Mentorin. Atëherë kam qenë në kohërat e vështira. Më tregojnë se si babai nuk ka pranuar shumë gjëra për hatër të nënës e për hatër timin pasi kam qenë e vogël. Mundohen midis Prishtinës në kohë të okupatorit me shpall një sportist të vitit.

Aty filloi pak horrori i jetës tonë, babanë e marrin e lidhin dhe e çojnë në burg për dy ditë. Kur e prunën, gjendja e tij ka qenë katastrofale, sot e asaj dite e shoh në ëndërr atë gjendje.

E di që kanë biseduar diçka kur e kanë sjell babanë dhe na thanë që duhet të largohemi nga këtu. U zhvendosëm në Shkup, mua më zbuluan atje si talent. Kur jemi kthyer prej Shkupit ne e kemi pasur jetën shumë të ëvshtirë, ndërroi gjithçka. Këtu e përjetuam tmerrin, përfitime prej muzikës kurrë s’kam pasur.

S’kisha pare për me shku në Pejë, ashtu me kapelë me autobus kam shkuar, pa asnjë dinarë. Babai i përjetoi gjithashtu një dështim, sepse pat rënë shumë.

Vëllait i ndodh një dhimbje te barku, goxha nuk iu ndal gjithë ditën. U zbulua se është sëmundje e keqe, prej asaj dite unë jam kjo Monikë. Më fal vëllai im, sot jemi mirë e krejt. Kemi qenë të vdekur e gjithë familja, djali 24 vjeç. Çfarë kam heq t’i tregoj nënës e babit. I tha mjekut më trego se çfarë duhet të bëj sepse jam i ri dua të shpëtoi, i tha se duhet të qëndroj në spital për të parë se në çfarë faze është.

Erdhi koha pas një viti me e bo CT dhe tha se nuk ki më. Jam shkuar natën me një çikë të mixhës, kam agjëruar e krejt po nuk kisha rënë në sexhde kurrë, edhe shkoj me të. Tregom çfarë duhet, si me u vesh çfarë të bëj.

Kam që 12 vjet, kam rënë në sexhde për herë të parë dhe jam betuar për të gjitha. Unë sakrifikohem vetëm sëmundjen mos ia përsërit më, janë bërë 12 vite që është mirë. Jam sprovuar akoma. Dhimbjen e vëllait kurrë nuk do ta harrojë, kam pasur sulm në mushkëri. U sëmura edhe me tumor, kemi hek shumë në jetë.

A nuk e meritoj një jetë më të mirë. E kam parë vdekjen me sy, kemi përjetuar shumë.