Afganistani, një test për disponimin pro dhe kundër amerikan

Një gjigant mediatik si Sputniku rus nuk bën gjë tjetër pos të “redaktojë” disponimin e publikut, duke i thyer kundër Amerikës shumë njerëz të lëkundur në orientimet e tyre gjeopolitike. Por, vetëm shqiptarët mbetën të palëkundur në disponimin e tyre proamrikan, sepse ata e kanë të shartuar në kodin e tyre kanunor e civilizues traditën qindravjeçare të mikëpritjes dhe mirënjohjes ndaj mikut që të është gjendur në kohët më të vështira.

Amerikanët nuk kapitulluan në Afganistan, siç po duan ta interptetojnë disa antiamerikanë, por ata u tërhoqën pas 20 vjetësh, në bazë të një marrëveshje që ishte arritur vitin e kaluar. Pasi harxhuan 2.3 trilion dollar, amerikanët para dy vjetëve  kishin paralajmëruar se do të largoheshin nga Afganistani. Madje kishin caktuar edhe datën kur do të largohej ushtari i fundit: 31 gusht 2021. Pra asgjë nuk ndodhi e befasishme dhe këtë e kanë ditur edhe këta që tani po ikin nga sytë këmbët.

Shtypi serb i është rikthyer retorikës antiamerikane, duke e ndërlidhur tërheqjen nga Afganistani me rrethanat në Ballkan. Sipas zëdhënësve të kësaj retorike, Amerika po dështon gjithkund dhe kjo, sipas tyre, është një shenjë e mirë për rajonin, duke iu refreruar edhe çështjes së Kosovës. Sa më e dobët Amerika, aq më e fortë Rusia – është nënteksti i këtij diskursi. Një Kosovë dhe një Ballkan pa Amerikën, nënkupton fuqizim të dominimit serb dhe këtë e duan të gjithë ata që besojnë se Kosova nuk ka aftësi shtendërtuese. Këtë e besojnë edhe disa tifozë të Vuçiqit që flasin shqip në Prishtinë.

Mediat ruse, të kontrolluara nga regjimi i Putinit, ka kohë që bëjnë propagandë antiperendimore, me theks të posaçëm në nxitjen e disponimit antiamerikan në disa rajone të botës me demokraci të brisht. Kjo propagandë merret me përmbysjen e tezave që i konvenojnë Moskës, duke u ndërlidhur edhe me faktin se BE brendapërbrenda ka konfuzitet pas largimit të Britanisë së Madhe dhe pas përfundimit të epokës së Angela Merkelit. Beteja për primat evropian në mes të Gjermanisë dhe Francës do t’i kushtojë Europës kohë dhe nerva, ndërkohë që politika e zgjerimit do të ngadalësohet paksa, si pasojë e kësaj rrëmuje postmerkel. 

Në këtë ngushticë veprimesh, propaganda ruse arrinë fort mirë të orientohet, aq më tepër kur çdo dështimi të Evropës dhe Amerikës mundohen t’ia atribuojnë  planeve gjoja antiruse për të zgjeruar demokracinë dhe prezencën e NATOs në shtetet e Evropës Lindore, kryesisht në disa shtete që ishin dikur republika ish-sovjetike.
Tani, me zhvillimet e fundit në Afganistan, kjo propagandë sikur del e fituar në parshikimet e saj dhe ka jo pak njerëz që i besojnë asaj. Një gjikant mediatik si Sputniku  rus nuk bën gjë tjetër pos të “redaktojë” disponimin e publikut, duke i thyer kundër Amerikës shumë njerëz të lëkundur në orientimet e tyre gjeopolitike.

Një inxhinjering i tillë i publikut po ndodhë edhe në rajon. Mediat serbe që transmetojnë linjat editoriale të Sputnikut dhe megafonëve të tjerë të Putinit, duan ta bindin audiencën me argumente të fabrikuara në laboratotorët e disponimit antimamerikan.

Reparte të ndara të kësaj propagande po nxjerrin krye edhe në disa media në gjuhën shqipe në Kosovë dhe në Shqipëri, emërues i përbashkët e të cilëve është zmadhimi i rëndësisë së Serbisë në raport me Kosovën, si në aspektin ushtarak, ashtu edhe në atë ekonomik, demografik e gjeografik. Njeriu i lig forcën e tjetrit e mat me sasinë e frikës që e ka në bark. Ligësia e njeriut frikacak mundohet ta kamuflojë nënshtrimin nën petkun e pragmatizmit.

Por, nga ajo që mund të vërehet, është një lajm i mirë që vjen nga politika shqiptare, e cila për asnjë milimetër nuk e ka lëkundur pozicionin proamerikan. Në Tiranë, Prishtinë dhe në Shkup politikanët dhe intelektualët shqiptarë, në koordinim me diplomatët amerikanë,  janë deklaruar në favor të strehimit të refugjatëve afganë në vendet tona. Kjo politikë është në harmoni të plotë me kërkesat dhe nevojat e miqëve tanë amerikanë për të menaxhuar një krizë momentale, e cila doli nga kontrolli si pasojë e hapave të pastudiuar mirë paraprakisht. 

Kjo është edhe një dëshmi se miqësia me Amerikën kalon edhe nëpër momente të vështira, por shqiptarët e kanë të shartuar në kodin e tyre kanunor e civilizues traditën qindravjeçare të mikëpritjes dhe mirënjohjes ndaj mikut që të është gjendur në kohët më të vështira. 
Pa Amerikën, tokat shqiptare do të ishin pjesë e banovinave serbe, kurse vet shqiptarët do të ishin argatë të fermerëve të leckosur serbë nëpër fshatrat e braktisura të Shumadisë.

Në Afganistan nuk kapitulloi Amerika, por dështoi shoqëria afgane të ndërtojë shtet stabil. Dështoi ushtria dhe policia afgane që të aftësohet për sfidat që mund ta prisnin, siç edhe ndodhi me rikthimin triumfal të talebanëve, sikur të mos ekzistonte fare shteti afgan.  

Shoqërisë shqiptare nuk i nevojitet ky mësim nga Afganistani, siç po duan të thonë disa, për arsye se ata më herët kishin kaluar nëpërë mësime e pësime të tilla. Në muajt mars, prill, maj, qershor, 1999, shqiptarët e Kosovës përjetuan një dyndje masovike me përmasa biblike drejt kufinjve të Shqipërisë dhe Maqedonisë dhe për pasojë fatkeqësia e tyre u bë pjesë organike e dhembjes gjithëshqiptare. 

Për dallim nga afganët, shqiptarët u dëbuan dhunshëm, ndërkohë që djemt dhe vajzat e tyre po luftonin maleve dhëmbë për dhëmbë me okupatorin serb. Tani nuk po shohim ndonjë afganë të luftojë kundër talebanëve.

Për dallim nga afganët, shqiptarët u organizuan në rezistencë të armatosur kundër serbëve dhe ky ishte momenti vendimtar i ndëryhyrjes ushtarake të NATOs, e prirë nga SHBA. Amerikanët do të vazhdonin të qëndronin edhe më tej në Afganistan, sikur të formohej një masë kritike e shoqërisë afgane e cila do të ishte kundër talebanëve. Meqë nuk u krijua kjo masë kritike, Washingtioni vendosi të mos sakrifikojë më ushtarët amerikan për një shoqëri e cila nuk e kishte ndërmend të bëhej shtet i konsoliduar. Në të kundërten nuk do të ndodhte që talebanët me aq lehtësi morën kazermat, stacionet policore, ministrtitë, qendrat dhe institucionet e ndryshme, një fakt ky që ka mjaftuar të ndërtohet si qëndrim me vite të tëra në Washington përkitazi me Afganistanin.