E mbijetuara e dhunës seksuale: E kam shtrënguar motrën, shuj, jemi gjallë, jemi gjallë

Rrëfimi i gruas që u dhunua nga forcat serbe së bashku me motrën e saj në fshatin e saj vazhdon me përjetimin se si serbët e detyruan të mos lëshonin zë as gjatë aktit mizor që kryen.

Atë dhe motrën e ndanë në dhoma të ndryshme të një shtëpie por e motra e gruas që po tregon historinë në Dukagjin nuk kishte pas fuqi të zbatoj “urdhrin” për të mos lëshuar zë.

“Panduri: Ua shqyen rrobat me thika?

E mbijetuara: Mua jo, vetëm mi kanë deshë kështu, e asaj goxha shumë, por edhe e kishin rrahur, a mua jo, mua s’më kanë lënë as të flas, as asgjë. Por pastaj ka qenë një moment…

Panduri:  A ju ndanë në dhoma të ndryshme?

E mbijetuara: Po, se ajo ka qenë një shtëpi me katër dhoma, ktyneher që kanë qenë do shtëpia të planit, ajo në tjetër dhomë, por unë e dëgjoja se vetëm muri ishte ndërmjet e krejt dyert hapur. U kanë një shpejtësi shumë e madhe që i ka thirr dikush ata policët me radiolidhjet e tyre dhe e kam dëgjuar dikush duke i thënë (bërzhi) shpejt, dhe janë dalë na kanë lënë i kanë hyp kerrit edhe kanë ikur. Unë kam shkuar të motra, e kam gjetur atë veç kah lunë, thash kadale e kam kapë, e kam shtrënguar, motra jem shuj, jemi gjallë, jemi gjallë, kush që e pajton, që u pajtojke, s’u pajtojke, thash të lutëm merr vesh, tha jo mua do të më mbys burri, se e ka pasur një burrë të vështirë edhe ajo, thash unë e ti e Zoti, tjetër kush s’ka me ditë, unë të mbrojë, unë të kam marrë, unë të kam mbytë ja bëja..”

Pos asaj çka përjetoi së bashku me motrën, e mbijetuara që po tregon historinë e saj e barte me vete edhe një përgjegjësi se “faji” saj atë përjetoi edhe e motra. Shkaku i gjithë këtij përjetimi të tmerrshëm të këtij krimi të luftës nga forcat serbe, kishte momente që tentoi t’i jap fund jetës së saj.

E mbijetuara:

“I thosha tërë kohën unë të kam mbytur oj motër, unë të kam mbytur, më fal, mos ma thuaj, thoshte, atë fjalë, ishte e re, vetëm u dridhte kështu, u mundojsha me kap me shtrëngua me i thënë shuj, me vesh, s’donte as të vishej, thoshte dua ta mbys vetën, s’po shkoj thoshte unë nalt, unë s’po shkoj thoshte në mal, dua ta mbys vetën, po hajde t’i me mua i thosha, thojke jo se tash të gjithë e dinë, po qysh askush s’pe dinë, se veç na dyja jemi, jo, thoshte unë s’shkoj edhe ashtu mëzi e kam vesh kadale, i kam pasur dy bluza ja kam dhënë njërën se ish kanë e shqyer s’kisha qysh me ja vesh, krejt e shqyer, ja kam vesh timen e unë jam shkuar me kimon.

Panduri: Temperaturat janë kanë të ftohta?

E mbijetuara: U kanë ftohtë, ajo ditë ka qëlluar 6 prilli, u kanë temperatura e ftohtë u kanë, u kanë një kohë e keqe, u kanë, por atë ditë jo, atë ditë u kanë mirë, sikur prilli nganjëherë kur qëllon mirë, edhe e kam vesh, po tash e kisha, ato dy gratë që kisha marrë, edhe kur dola ju thash në 10 ora, nëse nuk vijmë na deri në ora 12 atëherë ju ecni”

Rrëfimi vazhdon me vështirësitë që pësoi tutje në jetën e saj dhe pengun që e mban tash e 25 vjet, sekretin e saj të përjetimit të tmerrshëm për të cilin kurrë nuk i ka treguar askujt, madje as burrit e as fëmijëve të saj.