Realiteti i dyfishtë i Evropës për emigracionin

Gjersa vendet evropiane ballafaqohen me reagimin e emigracionit, bëhet e qartë se ka një disonancë kognitive në rritje midis elitës globale dhe votuesve të zakonshëm.

Imigracioni ka përfitime të mëdha për të dy emigrantët dhe vendet pritëse, por është e rëndësishme të mbani mend se jo të gjithë përfitojnë nga ky fenomen.

Ashtu si tregtia e lirë dhe e financave, migrimi krijon fitues dhe humbës. Nëse elita politike e Evropës nuk do të dalë me mënyra për të kompensuar punëtorët amë të kualifikuar të ulët që ndihen të kërcënuar ose të zhvendosur nga emigrantët, vala kundër emigracionit do të vazhdojë të rritet.
Historia e familjes sime është një çështje në pikë. Si biri i dy emigrantëve spanjollë të pakualifikuar në Basel kozmopolite, në Zvicër, më pëlqeu kënaqësitë e multikulturalizmit në shkollë, mora doktoratën time në U.K dhe tani mësojnë në Madrid, ku nxënësit në klasën time vijnë nga e gjithë bota, përcjell "Zeri.info".

Por babai im kishte një përvojë shumë të ndryshme. Ai ishte një punëtor i pakualifikuar në Basel, pa asnjë komandë të gjuhës. Kjo e bëri atë të zhvendosur lehtë nga refugjatët e sapoardhur nga Ballkani i shkatërruar nga lufta që flisnin gjermanisht. Në botën e tij, nuk kishte shkëmbim të vërtetë kulturor: Punëtorët prireshin të grupoheshin sipas kombësisë ose prirjeve kulturore. Sot, imazhet e qindra emigrantëve të paligjshëm që arrijnë në plazhet e Spanjës jugore janë një burim shqetësimi për të.

Një nga faktorët kryesorë që ushqen panikun kundër emigracionit në pjesën tjetër të Evropës është perceptimi se autoritetet kanë humbur kontrollin.
Migrimi është një mjet i madh për të luftuar varfërinë globale. Emigrantët e rinj – të kualifikuar ose të pakualifikuar – nga vendet e varfra fitojnë paga më të larta se ata që do të ktheheshin në shtëpi, duke u lejuar atyre të dërgonin remitanca në vendet e tyre të origjinës. Nëse ata zgjedhin të kthehen, ata marrin me vete aftësitë, rrjetet dhe njohuritë e fituara në Perëndim, transmeton "Zeri.info".

Fitimet janë të konsiderueshme edhe për vendet pritëse. Imigrantët e pakualifikuar bëjnë punët që punonjësit amë nuk duan dhe ata me aftësi kanë tendencë të mbushin boshllëqet në pozita teknike, të specializuara dhe menaxheriale. Ato rrisin produktivitetin e përgjithshëm dhe pasurojnë prodhimin intelektual dhe shkencor të vendit. Shoqëritë që thithin njerëz nga prejardhje të ndryshme fetare, etnike, gjuhësore dhe kulturore janë gjithashtu më të avancuara teknologjikisht. Nuk është rastësi që Silicon Valley është një tenxhere e shkrirjes sociale.

Problemi është se këto përfitime rrallë arrijnë popullatën e pakualifikuar të vendit pritës – duke i lënë ata të ndjehen të zemëruar dhe të tradhtuar. Për ata që ndihen të lënë pas, identiteti dhe çështjet kulturore bëhen gjithnjë e më të rëndësishme, duke krijuar trazira shoqërore.

Në protesta kundër emigrantëve në qytetin gjerman të Chemnitz muajin e kaluar, për shembull, një demonstrues tha se ishte atje për shkak të pensionit të saj të ulët dhe pagës së ulët të djalit të saj. I pyetur se pse ajo po protestonte kundër emigrantëve dhe jo në favor të rishpërndarjes më të të ardhurave, ajo tha se zemërimi i saj duhej të drejtohej kundër dikujt.

Një nga faktorët kryesorë që ushqen panikun kundër emigracionit në pjesën tjetër të Evropës është perceptimi se autoritetet kanë humbur kontrollin. Shpesh nuk ka marrëveshje riatdhesimi që do t’u lejonte qeverive evropiane të dërgonin emigrantët ekonomikë. Ata që refuzojnë azilin ndonjëherë do të qëndrojnë në mënyrë të paligjshme pa mundësinë e mbajtjes së një pune formale. Kjo i detyron ata të luten ose të përqafojnë aktivitete kriminale.

Shumë vende të BE-së, veçanërisht Franca dhe Italia, kanë zgjeruar marrëveshjet e tyre dypalëshe të ripranimit me vendet e treta, veçanërisht në Afrikë, për të kundërshtuar prirjen. Por këto marrëveshje nuk mbulojnë të gjithë kontinentin afrikan dhe disa vende, duke përfshirë Gjermaninë, kanë pak marrëveshje me Afrikën Sub-Sahariane.

Nëse gjendja – ose më saktë, perceptimi i situatës – përkeqësohet, më shumë evropianë do të dalin kundër zbatimit të Konventës së Gjenevës që mbron refugjatët. Italia, për një, po i afrohet asaj pike.

Fjalët nuk janë më të mjaftueshme. Evropa ka nevojë urgjente për të dalë me zgjidhje. Pa politika të forta shpërndarëse dhe kompensuese nuk ka asnjë mënyrë për të adresuar emigracionin real të ankthit ekonomik që krijon për “humbësit” e këtij fenomeni.

Ideja më bindëse, e mbështetur nga Banka Botërore, është të zhvillojë kanale ligjore të migracionit duke u bazuar në kërkesën e tregut të punës dhe sistemeve më të mira të edukimit dhe ritrajnimit për të mbuluar fuqinë punëtore të zhvendosur lokale. Këto programe mund të financohen nga futja e tarifave progresive për vizat e punës. Çështje thelbësore, këto viza do të ishin për periudha të kufizuara kohore dhe vetëm ata emigrantë që integrohen mirë do të fitonin shtetësinë e vendit pritës.

Por, për një skemë të tillë pune kufijtë do të duhej të kontrolloheshin më mirë, marrëveshjet e riatdhesimit zhvilloheshin më tej dhe zbatoheshin më mirë dhe inspektimet kundër punësimit të punëtorëve të parregullt do të duhej të ishin më intruzivë dhe më të përhapur.

Është një rend i gjatë, por në fund të fundit, një mbi të cilin ne duhet të japim. Nëse ne si një shoqëri dëshirojmë të vazhdojmë të përfitojmë nga emigracioni, ne do të duhet të zhvillojmë politikat e migracionit që janë më pak liberalë, por të marrim parasysh shqetësimet e atyre që ata zhvendosin. Nëse jo, e djathta e largët do të shkatërrojë plotësisht mundësitë për përparim. Miguel Otero-Iglesias/ “Politico”/. /Zeri/